Dit is de titel van een indringende documentaire van Milou Gevers, gemaakt in het kader van haar eindexamen aan de Nederlandse Filmacademie. Het gaat over haar eigen verhaal en over het verhaal van verschillende kinderen die op jonge leeftijd een ouder door zelfdoding verloren. En vooral gaat het om de stilte en eenzaamheid die volgt als je als kind vertelt dat je vader of moeder suïcide heeft gepleegd en niemand het gesprek hierover met je wil aangaan.
Bij Kinderleven komen regelmatig kinderen die in hun jonge leven te maken krijgen met het verlies van een ouder of grootouder door suïcide. Deze kinderen worden niet alleen geconfronteerd met het plotselinge verlies, maar ook met de ontreddering, wanhoop, verdriet en boosheid van de achterblijvende ouder(s). Hoe kun je als ouder aan je kind woorden geven voor iets wat zo groot en zo pijnlijk is en wat je zelf maar nauwelijks kunt bevatten?
Net als hun ouders zijn kinderen ook op zoek naar antwoorden en willen ze weten wat er echt is gebeurd. Het niet weten roept angst op.
Zo wilde een jongetje van vier jaar niet meer slapen, want zijn vader was plotseling dood gegaan. Zomaar terwijl zijn vader hem de dag daarvoor gezond en wel naar bed had gebracht. Dus had hij bedacht, kon zijn moeder ook zomaar van het ene op het andere moment dood gaan.
Of het meisje van zeven jaar dat overal in haar tekeningen en spel camera’s liet zien. Dan kon ze iedereen in de gaten houden en zorgen dat ze op tijd was om in te grijpen. Daar was ze zo druk mee dat ze op school nergens aan toe kwam.
Deze kinderen kwamen pas tot rust toen samen met de achtergebleven ouder het verhaal verteld kon worden dat hun vader of moeder zelf gekozen had om dood te gaan. Mensen gaan niet ‘zomaar’ dood. Toen konden we ook samen het gesprek voeren waarom hun vader of moeder voor de dood gekozen heeft. En dat dat nooit komt omdat je als kind wel eens stout bent geweest.
De camera’s van het meisje van zeven waren niet meer nodig toen ze haar eigen verklaring had gevonden voor de zelfdoding van haar vader: ‘hij was ziek in zijn hersentjes en had veel problemen. Daarom wilde hij dood.’
‘Waarom bleef je niet voor mij?’ gaat als documentaire verder waar het gesprek meestal stokt. Met de vragen waar kinderen mee zitten en de gesprekken die volgen als het taboe doorbroken wordt.
