Afgelopen week was het de week van de opvoeding. Een week waarin opvoeders centraal staan. Een week van ontmoeting en uitwisseling van kennis tussen ouders, medeopvoeders en professionals. Want opvoeden doe je nooit alleen.
Nu mis ik een heel belangrijke partij in het rijtje hierboven: namelijk zij die opgevoed worden, onze kinderen.
Onlangs vierden we het afscheid van onze directeur van Kinderleven Behandel- en Kenniscentrum Paulien Kuipers. In de middag was een klein symposium georganiseerd met als thema ‘de stem van het kind.’ Er waren sprekers, allemaal professionals die vanuit hun eigen invalshoek ‘de stem van het kind’ prachtig voor het voetlicht brachten. Na afloop sprak een van de kinderen van Paulien ons aan: waarom hebben jullie niet een van ons gevraagd als het over ‘de stem van het kind’ gaat?
En daar moest ik aan denken bij het thema: de week van de opvoeding 2021.
Als opvoeder heb je wensen, gedachtes, gevoelens en verlangens over hoe je een goede opvoeder wilt zijn. En al deze ‘input’ komt voort uit onze ervaringen in verbinding met anderen. Zoals Paulien Kuipers verwoordt: ‘zonder verbinding is niemand, iemand’. Wij zijn als het ware wandelende netwerken. Daarin worden wij ‘bedraad’, zoals ook in onze eigen opvoeding door onze ouders of opvoeders. Nog steeds dragen wij deze geschiedenis met ons mee. Hoe je toen was als baby, peuter, kleuter, puber, adolescent, (jong) volwassene in de relatie met je opvoeders. Het vormt hoe wij opvoeder willen zijn. Vanuit de kern hoe wij ooit zijn opgevoed.
Soms word je ineens bewust van je eigen geschiedenis in een moment met je kind. Zo vond mijn zoon als kleuter het leuk om mij te ‘helpen’ met koken. Hij mocht het sausje maken en Ik liet hem met een garde de saus klutsen. Toen hij klaar was en dit vol trots aan mij liet zien kon ik het niet laten om zelf ook nog even te klutsen. Omdat het naar mijn ‘maatstaf’ nog niet helemaal goed was. En het moment dat ik de garde overnam, realiseerde ik mij hoe vreselijk irritant ik dat zelf als kind had gevonden wanneer mijn moeder dit exact zo bij mij deed. Want als kind voelde ik haarfijn aan: ‘ik had het niet helemaal goed gedaan’. En als kind wil je voor je moeder of vader toch helemaal ‘goed genoeg zijn’. Ik durfde mijn teleurstelling ook niet tegen mijn moeder te uiten. En mijn moeder was niet zo sensitief dat ze dit bij mij opmerkte.
Dus was mijn voornemen: als ik later moeder ben, dan wil ik mijn kinderen dit gevoel niet meegeven. Ai. En mijn zoon vond er op dat moment echt wel wat van. Ik zag in zijn gezichtje de teleurstelling weerspiegelt omdat ik zijn trots over zijn mooie sausje niet deelde. We hebben het samen goed gemaakt. En nu was dit nog maar een klein voorbeeld.
Onze kinderen hebben echt wel een mening over ons als opvoeders. Want zij zijn uniek met ons verbonden in onze opvoedrelatie! Bij Kinderleven Behandelcentrum praten wij veel met gezinnen over hun onderlinge relaties. En wanneer ouders en kinderen hierover samen in gesprek komen, levert dat voor ouders én kinderen prachtige en soms ook pijnlijke momenten op. Samen praten over dat wat er toe doet in de onderlinge relatie, maakt dat ieder zich meer verbonden voelt met de ander in de opvoeding én de liefde.
Dus laten we onze kinderen als serieuze gesprekspartners niet vergeten. Want opvoeden doe je nooit alleen!
