Bij Kinderleven Behandelcentrum werken we met het hele gezin. Daarom komen ouders altijd samen met hun kleine kinderen. Zo ook deze ouders met hun zoontje van twee jaar. De directe aanleiding is dat hun zoontje slecht in- en doorslaapt. Een veelgehoorde klacht bij Kinderleven. Het afgelopen jaar is er veel gebeurd in dit gezin wat ouders uit elkaar drijft. De verbinding is zoek en ieder voor zich probeert te verwerken wat er is gebeurd. Er is veel spanning in het gezin en er staat een ‘vacature open voor ontspannen ouders’.
Tijdens een van onze sessies nodig ik ouders uit om op de grond te gaan zitten, waarbij moeder met haar rug tegen vader aanleunt. Ze mag helemaal tegen hem aanleunen en zo kan hij haar helpen te ontspannen. Moeder durft zich niet echt over te geven. Het is voor haar zichtbaar een spannende oefening. Hun zoontje speelt naast hen en is alert, met zijn aandacht op moeder gericht. Ik benoem de spanning bij moeder en hun zoontje begint te huilen. Zijn huilen klinkt allereerst heel verdrietig, maar allengs klinkt zijn huilen steeds bozer. Onder het huilen blijft hij moeder aankijken en hij probeert vader weg te trekken, bij moeder vandaan. Ik benoem zijn verdriet en boosheid en dat hij misschien wel laat zien wat moeder van binnen voelt. Hoe goed hij haar helpt om zich te durven uiten. Hij komt tot rust (en moeder ook) als vader hem optilt en troost.
De volgende sessie komen ouders weer met hun zoontje samen. Moeder vertelt dat de vorige sessie veel indruk op hen heeft gemaakt. Vooral ook omdat hun zoontje zo reageerde. Ik stel ouders voor om de oefening van de vorige sessie opnieuw te doen. Ondertussen houd ik goed in de gaten hoe hun zoontje op mijn voorstel reageert. Ouders stemmen in en vader zoekt een plek om te gaan zitten. Er liggen een kleed en kussens op de grond. Onmiddellijk komt hun zoontje erbij en begint de kussens naar vader te slepen. Hij helpt actief mee om een goede zitplek te creëren. En zelf gaat hij daarna pontificaal op het kleed zitten. Hoe anders reageert hij nu op deze oefening en ik weet dat ik zijn ‘toestemming’ heb. Moeder gaat met haar rug tegen vader aan zitten en geeft aan dat ze zich al veel beter zo kan ontspannen. Hun zoontje blijft vlakbij hen spelen. Hij checkt wel steeds bij vader en moeder door even tegen hen aan te staan. Zo ‘vertelt’ hij mij dat ik door kan gaan met de oefening. Wanneer moeder vrijwel geheel ontspannen tegen haar man aanligt, stopt hun zoontje even met zijn spel. Hij komt helemaal over moeder heen liggen: een ontspannen gezin, met elkaar in verbinding. Een ontroerend gezicht.
Hun zoontje is een uitstekende co-therapeut. Hij vertelt mij precies hoe ver ik bij ouders kan gaan. Ouders zijn verbaasd en onder de indruk hoe zeer alles wat hen bezig houdt, ook voor hem geldt. De oefeningen brengen het gezin meer in verbinding. De slaapproblemen zijn al veel minder geworden.
